Κρασί, my endless love

στις

Ένα από τα αγαπημένα μου βιβλία είναι το “Wine Grapes: A complete guide to 1,368 vine varieties, including their origins and flavours” από τους Jancis Robinson, Julia Harding και Jose Vouillamoz” (εκδ.2012). Το βιβλίο καταγράφει με ακρίβεια τις περισσότερες ποικιλίες που υπάρχουν στον κόσμο. Όταν λέω τις “περισσότερες”, εννοώ πως αρκετές καινούριες, ή ξεχασμένες που έχουν εμφανιστεί τώρα στο προσκήνιο, δεν υπάρχουν όπως για παράδειγμα οι δικές μας Γιαννούδι, Μωροκανέλλα και Πρωμάρα, ή οι ελληνικές ποικιλίες Σεριφιώτικο και Βραδυανό. Σίγουρα στην επόμενη έκδοση, θα υπάρχει σημαντική αύξηση των καταγεγραμμένων ποικιλιών.

Αν έχετε προσέξει, τα τελευταία χρόνια έχει αυξηθεί επίσης το λεξιλόγιο που χρησιμοποιούμε για να περιγράψουμε ένα κρασί. Φράσεις όπως “αλκοολική ζύμωση σε μεγάλα παλιά βαρέλια”, “χρήση τσιμεντένιων αυγών”, “χρήση ιθαγενών ζυμών” και πολλές άλλες δείχνουν μια συνεχή τάση για πειραματισμό τόσο στο αμπέλι, όσο και στο οινοποιείο. 

Vintage Wine Bar & Bistro, Αθήνα, Νοέμβρης 2020 & Malbec

Δεν είναι δεδομένο πια ότι όλα τα κόκκινα κρασιά περνάνε από παλαίωση σε βαρέλι, ή ότι τα λευκά είναι είτε φρουτώδη ή  σε στυλ Βουργουνδίας, ή ότι τα ροζέ κρασιά είναι όλα άμεσης κατανάλωσης.

Κανείς δεν μπορεί να πει ότι γνωρίζει τα πάντα για το κρασί, ούτε καν περίφημοι γνώστες, όπως οι Master of Wine, οι Master Sommelier και άλλοι τόσοι. Ειδικά αυτοί δεν θα το πουν, γιατί  όσο πιο πολύ ασχολείται κάποιος με το κρασί, όσο πιο πολλά διαβάζει, όσο πιο πολλά κρασιά δοκιμάζει, όσο πιο πολύ συναναστρέφεται με τους πραγματικούς πρωταγωνιστές, δηλαδή αυτούς που ζουν και αναπνέουν μέσα στα αμπέλια και το οινοποιείο, τόσο πιο πολύ διαπιστώνει πως δεν θα τα μάθει ποτέ όλα. 

Πάντα θα εμφανίζεται μια νέα ποικιλία, πάντα θα υπάρχουν οι οινολόγοι που θα πειραματίζονται, πάντα θα γίνονται ενδιαφέροντα blend, πάντα  θα προκύπτουν νέες περιοχές και νέες χώρες παραγωγής κρασιού.

Αυτή είναι και η μαγεία του κρασιού. Ένας υπέροχος, ατέλειωτος κόσμος.

Blue Bamboo, Σέριφος, Ιούλιος 2019 & Gewürztraminer

Κατά καιρούς ακούω ατάκες όπως “δεν πίνω κόκκινο κρασί”, “ δεν πίνω λευκά “ ή “δεν υπάρχει περίπτωση να πιω ροζέ” (συνοδεύοντας τη φράση με το γνωστό κουραστικό κλισέ, “τα ροζέ είναι γυναικεία κρασιά”). Απαντώ πάντα με το εξής:

Υπάρχουν πάνω από 1,000 ποικιλίες οι οποίες καλλιεργούνται, οι περισσότερες, σε διάφορες περιοχές του κόσμου, σε διαφορετικές συνθήκες και που πολλές μπορούν να μπουν σε χαρμπάνια ώστε να παραχθούν άλλα κρασιά. Σε συνδυασμό με τους δεκάδες τρόπους που ο κάθε οινοποιός μπορεί να πειραματιστεί, μιλάμε τότε για πάρα, μα πάρα πολλά κρασιά. 

Άρα γιατί να κατηγοριοποιήσουμε το κρασί τόσο απλά;

Αν θέλετε να διευρύνετε τους ορίζοντές σας και να εξερευνήσετε το κρασί περισσότερο, μπορείτε να δοκιμάσετε τα εξής: Αν δεν πίνετε κόκκινο κρασί, σημαίνει μάλλον ότι δεν σας αρέσει το κόκκινο κρασί με γεμάτο σώμα και πολλές τανίνες. Δοκιμάστε τότε ένα κόκκινο κρασί μέτριου σώματος, πιο ανάλαφρο.

Αν δεν σας αρέσουν τα λευκά κρασιά και πίνετε μόνο κόκκινα, τότε δοκιμάστε ένα γεμάτου σώματος λευκό που έχει περάσει από βαρέλι, ή ακόμα κρασί από μια στοιβαρή λευκή ποικιλία όπως το Ασύρτικο.

Τέλος, αν δοκιμάσετε ροζέ κρασιά με δομή και συγκεκριμένη φιλοσοφία στην παραγωγή των σταφυλιών και στην οινοποίηση, τότε θα διαπιστώσετε πόσο σοφιστικέ και “κρασιά σκέψης” είναι.

Les Deux Garçons, Aix en Provence, Οκτώβρης 2019 & Bandol Rosé 

Με λίγα λόγια, αγαπητοί αναγνώστες, η ζωή είναι πολύ μικρή και το κρασί ένας πολύ μεγάλος κόσμος, για να είμαστε απόλυτοι!

Το κείμενο δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο περιοδικό TASTE της εφημερίδας Ο Φιλελεύθερος, το Φθινόπωρο του 2020

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.