This post is also available in:

“There are cities and then there is New York”. Αυτό σκέφτηκα, όταν αντίκρισα για ακόμα μια φορά, τους ουρανοξύστες του Manhattan – της Μαρίας Θ. Μασούρα

Εκείνο το πρώτο βράδυ, στα τέλη του Ιούλη βολτάραμε στο Central Park, στο ύψος του Upper West Side. Στεκόμουν μπροστά από την λίμνη (Jacqueline Onassis Reservoir) και ενώ πίσω μου δεκάδες νεοϋρκέζοι έκαναν τροχάδι, εγώ απτόητη, σε φάση κάτι μεταξύ ζεν και jet lag, κοίταζα απέναντι τους φωτισμένους ουρανοξύστες που σχημάτιζαν το skyline. “Είμαι πραγματικά εδω”, σκεφτόμουν και δεν το πίστευα. Μπορεί να ήταν η τρίτη φορά που βρισκόμουν στη Νέα Υόρκη, όμως ένιωσα το ίδιο δέος σαν να ήταν η πρώτη.

Οταν με ρωτούν γιατί μ’ αρέσει αυτή η πόλη τόσο πολύ, οι απαντήσεις μου είναι συνήθως λιτές, γιατί δεν μπορώ να περιγράψω σε μια γραμμή όλα αυτά που νιώθω κάθε φορά που περπατώ στους δρόμους της.
Αν ήταν όμως να δώσω μια απάντηση θα ήταν αυτή: H Νέα Υόρκη είναι ένα state of mind, που όμοιο του δεν βρίσκεις πουθενά στον κόσμο.
Αυτό το αόριστο “state of mind” όμως, είναι πολύ συγκεκριμένο για τον κάθε άνθρωπο που αγαπάει τη Νέα Υόρκη. Αποτελείται από συγκεκριμένες εικόνες, συγκεκριμένες μυρωδιές, συγκεκριμένα ηλιοβασιλέματα, συγκεκριμένα συναισθήματα.
Είναι οι κουβέντες που ανταλλάζεις με τον bartender, σε ένα μεξικάνικο μπαρ στο Chelsea, ένα πολύ ζεστό βράδυ του καλοκαιριού, καθώς πίνεις Paloma.

Είναι η γιαγιούλα που μοιάζει να ξεπήδησε από ταινία του Woody Allen και η οποία κάθεται δίπλα σου σε ένα μπιστρό στο Village και σου λέει ότι μένει απέναντι και πως σε αυτό το μαγαζί έρχεται χρόνια γιατί φτιάχνουν την αγαπημένη της σούπα. Είναι ο τύπος που έχει πτυχίο Καλών Τεχνών, είναι γκραφιτάς και για να βγάλει τα προς το ζην κάνει ξεναγήσεις για γκράφιτι στο Lower Side. Είναι με λίγα λόγια, όλα αυτά που συμβαίνουν καθημερινά τυχαία – και όχι τυχαία – σε αυτό το μέρος του πλανήτη και που εσύ ως επισκέπτης τα νιώθεις οικεία γιατί τα έχεις δει δεκάδες φορές σε όλες εκείνες τις ταινίες που εξυμνούν “the greatest city in the world”.
Αυτή τη φορά, το New York State of Mind μου ήταν ένα παζλ από στιγμές όπως τις πιο κάτω. Την κάθε στιγμή συνοδεύει ένα τραγούδι, από τραγουδιστές και συγκροτήματα που έζησαν στη Νέα Υόρκη ή εμπνεύστηκαν από αυτή.

Μια μέρα στο Metropolitan Museum

Rhapsody In Blue, George Gershwin

Εκεί που νομίζεις ότι έχεις “δει τα βασικά” στο The Met, μια επίσκεψη με το σωστό άτομο – σε αυτή την περίπτωση, η φίλη μου Αντιγόνη, που ζει στη Νέα Υόρκη και οι γνώσεις της με αφήνουν πάντα έκπληκτη – σε οδηγεί σε νέες ανακαλύψεις. Μπαίνοντας από την επιβλητική είσοδο, στην 5fh Avenue στο ύψος του 82ου δρόμου, φέτος ανακάλυψα, ανάμεσα σε άλλα, τη φανταστική πτέρυγα στην οποία εκτίθενται έργα και ευρήματα από την Αφρική, την Ωκεανία και την Αμερική. Σταθήκαμε απέναντι από μια σειρά από μουσικά όργανα σαν gongs/ φιγούρες από το χωριό Vanuatu στο νότιο Ειρηνικό Ωκεανό και νιώσαμε δέος όταν βρεθήκαμε στην αίθουσα, όπου ένα μεγάλο μέρος του ταβανιού είναι καλυμμένο με μια εντυπωσιακή εγκατάσταση φτιαγμένο με κανό ενώ πιο δίπλα βρίσκεται ένα τεράστιο χειροποίητο ξύλινο κανό.

Έξω η πανέμορφη Κινέζικη Αυλή σχεδιασμένη στο στυλ επί καιρώ της Δυναστείας των Ming, μας ταξίδεψε στο χρόνο καθώς και το The Frank Lloyd Wright Room, ένα δωμάτιο- καθιστικό με αρχιτεκτονική και έπιπλα που σχεδίασε ο εμβληματικός αρχιτέκτονας του 20ου αιώνα.

Summer in the City

Summer in the City, The Lovin’ Spoonful

Το καλοκαίρι στη Νέα Υόρκη δεν είναι παίξε-γέλασε. Δεν είναι τραγικά ψηλή η θερμοκρασία αλλά η αφόρητη υγρασία – στο 100% πολλές μέρες – και οι περιστασιακές τροπικές καταιγίδες την κάνουν μια…ενδιαφέρουσα καλοκαιρινή εμπειρία. Όσοι μένουν τον Αύγουστο στην πόλη, στην τσάντα τους κουβαλούν ένα παγούρι με νερό, το οποίο μπορούν να γεμίσουν σε διάφορες βρύσες σε δημόσιους χώρους δωρεάν καθώς και μια ομπρέλα, γιατί ποτέ δεν ξέρεις πότε εκείνο το γκρίζο σύννεφο θα βρεθεί πάνω από τη γειτονιά σου. Ένα πρωινό, διασχίσαμε τις γειτονιές του Upper West Side και αρχίσαμε να περπατάμε προς το Riverside Park, μια σχετικά καινούργια γειτονιά της πόλης. Τα σύννεφα είχαν ένα σκούρο γκρι χρώμα, όμως ο ήλιος έκαιγε. Καθίσαμε σε ένα παγκάκι και χαζεύαμε απέναντι από τον ποταμό Hudson τους λόφους του New Jersey. Περπατώντας λίγο πιο κάτω, περάσαμε δίπλα από το Intrepid. Ένα τεράστιο αεροπλανοφόρο που ήταν ενεργό από το 1943, – χρησιμοποιήθηκε στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και στον πόλεμο του Βιετνάμ ανάμεσα σε άλλα – μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ‘70. Το 2008 άνοιξε ξανά για το κοινό όπου μέχρι τώρα λειτουργεί ως μουσείο και χώρος εκδηλώσεων. Το φετινό καλοκαίρι, μια από τις ταινίες που προβλήθηκαν εκεί, στο θερινό σινεμά ήταν το…Top Gun!

Στο δρόμο μας προς το Το Hell’s Kitchen, που ήταν δίπλα, έπιασε μια ξαφνική μπόρα. Χωθήκαμε σε μια αποθήκη του Salvation Army αφού ήταν αδύνατον, ακόμα και με ομπρέλες να περπατήσουμε. Όταν καταλάγιασε λίγο η βροχή, χωθήκαμε σε ένα κιτσάτο μεξικάνικο εστιατόριο, διακοσμημένο με όλα τα glitter του κόσμου, για nachos, fried sweet potatoes και Pina Colada. Αυτό σημαίνει hot summer in the city!

Η κάθε γωνιά

53rd & 3rd, The Ramones

Δεν είναι απλά μια μεγάλη πόλη. Μεγάλες πόλεις, με ουρανοξύστες, χάος, γρήγορους ρυθμούς υπάρχουν παντού στον κόσμο. Η Νέα Υόρκη δεν είναι μόνο αυτό. Είναι μια μεγαλύτερη εικόνα, με πολλές μικρές λεπτομέρειες που όλες μαζί συνθέτουν το στόρι της. Η κάθε γωνιά από βόρεια μέχρι νότια, από ανατολικά μέχρι δυτικά είναι μια κινηματογραφική σκηνή, με σενάριο, εικόνα και μουσική.
Στο Upper East Side, βρεθήκαμε ένα χαλαρό απόγευμα Σαββάτου, στην ουρά με δεκάδες κόσμο για να μπούμε στο Guggenheim όπου υπήρχε έκθεση του Giacometti. Φυσικά, ακόμα και να μην υπάρχει κάποια καλή έκθεση, η εμπειρία του να περπατάς σε αυτό το κτίριο του Frank Lloyd Wright, με το σπειροειδές σχήμα είναι μοναδική.

Συνεχίζοντας το museum-crawl, περπατήσαμε λίγο πιο κάτω και μπήκαμε στο Cooper Hewitt, Smithsonian Design Museum, ένα απίστευτο κτίριο, που στέγαζε μια εντυπωσιακή έκθεση όπου τα εκθέματα έκαναν “παιχνίδι” με τις πέντε αισθήσεις. Και αν πας ακόμα πιο κάτω θα βρεθείς στο The Met.

Από την άλλη πλευρά, στο Upper West Side, η καρδιά της τέχνης χτυπάει στο Lincoln Centre, που στεγάζει 12 καλλιτεχνικά ιδρύματα. Μπαίνοντας στο κτίριο της Met Opera, νιώθεις αυτή την κομψότητα της τέχνης. Λίγο πιο κάτω στο New York State Ballet, έδρα του New York City Ballet, χιλιάδες χορευτές από όλο τον κόσμο ονειρεύονται μια μέρα να βρεθούν στη σκηνή του.

Περπατώντας πιο κάτω, ένα από τα αγαπημένα μου σημεία στο Manhattan είναι το Columbus Circle όπου αν σταθείς κάτω από το άγαλμα του Χριστόφορου Κολόμβου, βλέπεις να απλώνεται μεγαλειωδώς μπροστά σου η Broadway Avenue.
Κατεβαίνεις midtown και είναι ένας άλλος κόσμος. Ανάμεσα στους ουρανοξύστες, βρίσκεται το Bryant Park όπου εκατοντάδες εργαζόμενοι κάνουν διάλειμμα το μεσημέρι. Και εκεί που περπατάς ανάμεσα στα ψηλά κτίρια, τσουπ! Ένα μικρό μυστικό της πόλης κρύβεται ανάμεσά τους. “Πάμε να δοκιμάσεις tater tots”, είπε η φίλη και περνώντας μέσα από μια αδιάφορη πόρτα ενός κτιρίου βρεθήκαμε σε μια εντελώς άλλη Αμερική! Το The Original Trailer Park Lounge, είναι η επιτομή του κιτς. Θα νιώσεις πως βρέθηκες σε μια καντίνα, σε ένα trailer park στην καρδιά της vintage Αμερικής. Θα καθίσεις στο μπαρ όπου ανάμεσα στις μπύρες και τα μπιχλιμπίδια υπάρχει μια μπανιέρα που μέσα κάθεται μια κούκλα βιτρίνας ενώ αν κοιτάξεις πάνω θα δεις μέσα στο χαμό, να ξεπηδάει ο Elvis.

Θα παραγγείλεις tater tots – τηγανητές μπαλίτσες από γκρατινέ πατάτες- , η τύπισσα στο μπαρ θα σου σερβίρει μπύρα στο τενεκεδάκι και θα απολαύσεις το φαγητό σου, παρέα με τους κουστουμάτους τύπους που κάνουν διάλειμμα και ήρθαν σε αυτον τον σουρεαλιστικό “κόσμο” να φάνε μπέργκερ, σερβιρισμένο με πατάτες, μέσα σε ένα πλαστικό καλαθάκι.

Συνεχίζεις τη βόλτα σου προς Village, Lower East Side, Soho, Noho. Εδώ είναι ένας άλλος κόσμος, από τους πιο αγαπημένους μου στο Manhattan! Περπατώντας κατά μήκος του Bowery Street, βλέπεις χιλιάδες γκράφιτι παντού. Αξίζει να πάρεις μια από τις ξεναγήσεις που κάνουν επαγγελματίες γκραφιτάδες γιατί μόνο έτσι θα μάθεις τι σημαίνουν όλα αυτά τα graffiti και τα stencil που βρίσκονται σε τοίχους, σε πόρτες, σοκάκια, πασσάλους. Σε μια μικρή πόρτα ανάμεσα σε πολλά, διακρίναμε το SAMO, μια φράση που έκανε γκράφιτι ο Jean- Michel Basquiat με το φίλο του Al Diaz και που σημαίνει “same old shit” αντανακλώντας το κακό κλίμα της δεκαετίας του ‘70 στην πόλη.

Κάπου εκεί βρίσκεται και το Freeman Alley, ένα δρομάκι που με το χρόνια έγινε σημείο δημιουργία για καλλιτέχνες όπως τους Hanksy, ASVP και Army of One. Λίγο πιο κάτω θα δεις ένα από τα πρώτα στούντιο του Andy Warhol ενώ απέναντι, σε μια μικρή τριώροφη πολυκατοικία έμενε ο William S. Burroughs.

Καθώς συνεχίζεις το δρόμο σου, το μάτι σου πιάνει μια μικρή πινακίδα, σε ένα υπόγειο ενός brownstone που γράφει “Cookbooks”. Κατεβαίνοντας τα σκαλιά, βρέθηκα σε ένα μικρό παράδεισο, το Bonnie Slotnick Cookbooks. Ένα λιλιπούτειο βιβλιοπωλείο, που λειτουργεί εδώ και 21 χρόνια, με δεκάδες χρησιμοποιημένα, σπάνια και out of print βιβλία μαγειρικής. Εκεί ο χρόνος σταματά, κάθεσαι στο πάτωμα σταυροπόδι και ψάχνεις με τις ώρες. Αν έχεις απορία, ρωτάς την ιδιοκτήτρια του βιβλιοπωλείου, την Bonnie Slotnick που βρίσκεται πίσω από τον πάγκο. Το Lower Manhattan, είναι ένας εντελώς άλλος, μαγικός κόσμος που γι’ αυτόν θα γράψω σε άλλο κείμενο.

The City, bite by bite

Gloria, Patti Smith

Οι γεύσεις στην NYC, είναι σαν την ιδια την πόλη. Από όλα τα μέρη του κόσμου, από φθηνές μέχρι πανάκριβες, από μικρά διαμαντάκια joint, που όσο χωράνε 10 άτομα μέχρι τριάστερα Michelin. Ότι πεθυμάς, όσο συγκεκριμένο και αν είναι, στη Νέα Υόρκη θα το βρεις. Μια μέρα, αποφασίσαμε να κάνουμε τη διαδρομή από Upper East Side προς τα κάτω, σε μπουκιές. Αρχίσαμε από το Upper West Side.
Cream puffs. Μικρές θεϊκές μπουκίτσες, ένα choux γεμιστό με κρέμα – εμείς πήραμε το original με βανίλια – που δοκιμάσαμε στο Beard Papa’s, μια γιαπωνέζικη αλυσίδα που φτιάχνει μόνο cream puffs! Η σπεσιαλιτέ της εβδομάδας ήταν τα Cream Tea Cream Puffs.

Συνεχίζοντας τη διαδρομή μας, μπήκαμε στο Zabar’s όπου οι κάτοικοι της περιοχές, κάνουν ουρές από το πρωί για να πάρουν το καλύτερο bagel στο Manhattan.
Un Gâteau. Πιο κάτω, απέναντι από το Lincoln Centre, ένας σημαντικός πολιτιστικός πνεύμονας του Manhattan που στεγάζει ανάμεσα άλλα, την New York Philharmonic, τη Metropolitan Opera, το New York City Ballet και τη New York City Opera, βρίσκεται το Epicerie Boulud, του chef Daniel Boulud. Εκεί θα πας για φαγητό, για να αγοράσεις γκουρμεδιές για το σπίτι και φυσικά για να δοκιμάσεις ένα από τα περίφημα γλυκά του. Εμείς πήραμε ένα φανταστικό Coffee Chocolate Gateau, μπισκότο μουλιασμένο σε καφέ με κάρδαμο, γεμιστό με μους καφέ/κάρδαμο/μπαχαρικά και με γκανάζ. Ήταν τόσο ωραίο όσο ακούγεται.

Μπαίνοντας στο subway, κατευθυνθήκαμε στο κέντρο και αφού περάσαμε μια ώρα στο φανταστικό βιβλιοπωλείο Strand – πωλεί καινούργια αλλά και μεταχειρισμένα βιβλία – αποφασίσαμε πως η επόμενή μας μπουκιά θα ήταν ασιατική. Chinatown λοιπόν.
Μπορεί να ακούγεται κλισέ, αλλά στη Chinatown θα βρεις φανταστικό ασιατικό φαγητό. Φτάνει να ξέρεις που θα πας. Ένα μαγαζί θα κάνει το καλύτερο dim sum, ένα άλλο την καλύτερη πάπια Πεκίνου και ένα άλλο την καλύτερη κουζίνα Szechuan. Όπως όλα στην Νέα Υόρκη, όσο πιο συγκεκριμένος είσαι τόσο το καλύτερο.
Dim Sum. Το Nom Wah Tea Parlor, χωμένο σε ένα μικρό σοκάκι είναι το πιο παλιό στέκι για Dim Sum στη Chinatown. Τα steamed bean curd skin rolls, ήταν το die for, καθώς και τα turnip cakes με αποξηραμένες γαρίδες και κινέζικο λουκάνικο σερβιρισμένα με σάλτσα Hoisin. Στο μικρό μας τραπέζι προσγειώθηκαν επίσης, μελιτζάνες γεμιστές με deep-fried πάστα γαρίδας σερβιρισμένες με brown sauce και scallions, χορτοφαγικά dumplings και pan-fried chicken dumplings. Τα απολαύσαμε με Beer Laos, σκούρα lager από το Laos και πληρώσαμε είκοσι δολάρια το άτομο.

Pop fleur. Η επόμενη στάση ήταν… γλυκιά. Και όχι, όποια κι όποια, αλλά στο ζαχαροπλαστείο με το πιο δημιουργικό, πλην ομως εξαιρετικά hipster, ταμπεραμέντο. Βουρ λοιπόν για Soho και αφού κάναμε ένα μικρό πέρασμα-προσκύνημα απο το Balthasar – τα ωραιότερα Eggs Benedict που έχω φάει ποτέ ήταν εκεί το 2006 – , καταλήξαμε στην ουρά του ζαχαροπλαστείου Dominique Ansel στην Spring Street. Επειδή ήταν πολύ αργά για cronut ( για τους ελάχιστους που δεν ξέρουν, πρόκειται για ένα υβριδικό γλυκό, ανάμεσα σε donut και croissant) πήρα ένα “λουλουδένιο παγωτό”, το pop fleur με γεύση whipped yoghurt με wakamomo jam (τα wakamomo είναι ένα είδος γιαπωνέζικων baby ροδάκινων).

Wine tasting and the livin’ is easy. Προς Noho μεριά και East Village, στο Astor Place, κάναμε ένα πέρασμα από την κάβα Astor Wines & Spirits. Ένας τεράστιος υπόγειος χώρος με εκατοντάδες κρασιά και αποστάγματα από όλες τις χώρες του κόσμου. Εκείνη τη μέρα είχε δωρεάν γευσιγνωσία, σε τρία διαφορετικά station, καλοκαιρινών κρασιών από Ιταλία, Νότιο Αφρική, Καλιφόρνια και Ευρώπη. Το αγαπημένο μας; Ρομπόλα από την Κεφαλονιά. Φεύγοντας, πήραμε ένα μπουκάλι για το σπίτι.
La Ultima Palabra. Την “τελευταία λέξη” σε αυτή την επική μέρα όλο γεύσεις, είχε ένα cocktail. Ο δρόμος μας οδήγησε στο The Campbell, ένα από τα πιο όμορφα και ατμοσφαιρικά μπαρ που έχω επισκεφθεί ποτέ. Το The Campbell, έχει μια ωραία, εντελώς νεοϋορκέζικη ιστορία. Το 1924 ο πολυεκατομμυριούχος οικονομολόγος John W. Campbell, μετέτρεψε σε γραφείο ένα μεγάλο χώρο, 330 τ.μ. που ήταν μέρος του Grand Central Station. Στο βάθος, βρισκόταν ένα επιβλητικό τζάκι μέσα στο οποίο ήταν τοποθετημένο ένα χρηματοκιβώτιο. Το 1999 το The Campbell ανακαινίστηκε πλήρως. Διατηρήθηκαν τα πολυτελή διακοσμητικά στοιχεία του, όπως το επιβλητικό πέτρινο τζάκι, το ζωγραφισμένο στο χέρι ταβάνι και το τεράστιο παράθυρο ηλικίας 100 χρονών και μετατράπηκε σε ένα ονειρεμένο μπαρ.

Λόγω της τοποθεσίας του, στην καρδιά του midtown είναι ιδανικό για after-work drinks.Εκείνο το απόγευμα, το γνωστό cocktail The Last Word, πήρε ένα μεξικάνικο twist και έγινε La Ultima Palabra, με mezcal, green Chartreuse, Luxardo Maraschino και φρέσκο χυμό lime.

There’s no place, like Grand Central

New York State of Mind, Billy Joel

Είναι αυτή η αίθουσα που την έχεις δει σε άπειρες ταινίες, είναι όλες αυτές οι χιλιάδες κόσμου που πηγαινοέρχονται καθημερινά, είναι και εκείνη η λεπτομέρεια στην ιστορία του, ότι το άτομο που το έσωσε από κατεδάφιση, ήταν μια διάσημη κάτοικος του Μανχάταν, η Jackie Kennedy Onassis. Στο Grand Central Station δεν θα πας όμως, μόνο για να ταξιδέψεις. Αλλά και για να φας στρείδια, στο πιο διάσημο στέκι για στρείδια στο Νέα Υόρκη. Στο υπόγειο βρίσκεται το ιστορικό Grand Central Oyster Bar & Restaurant. Ένα εστιατόριο, που σε ταξιδεύει στο χρόνο με μια ιστορία σχεδόν 100 χρονών. Εκεί, ανά πάσα στιγμή, θα δοκιμάσεις ολόφρεσκα οστρακοειδή και θαλασσινά. Το μενού, διαθέτει περίπου 35 διαφορετικά είδη στρειδιών από το East και το West Coast. Θα καθίσεις στο μπαρ, θα παραγγείλεις, θα πάρεις και ένα ποτήρι λευκό κρασί ή σαμπάνια και θα στα σερβίρουν φρέσκα φρέσκα μπροστά σου. Αν πετύχεις το Happy Hour, με στρείδια στο ενάμιση δολάριο, θα νιώσεις όντως πολύ happy!

etc.

Moon River, Henry Mancini

MoMA. Βολτάρω αφηρημένη σε μια αίθουσα που φιλοξενούσε την συγκινητική έκθεση του Bodys Isek Kingelez “City Dreams”. Από δίπλα μου περνάει μια κυρία, γύρω στα 75, καλοδιατηρημένη και που έμοιαζε λίγο στην Iris Apfel. Με κοιτάει στα μάτια και μου λέει με βραχνή φωνή “Yes, it is”. Δεν κατάλαβα τι έγινε, ώσπου θυμήθηκα ότι εκείνη τη μέρα φόραγα μια μπλούζα που έγραφε “Love is Possible”.

Shall I write you a poem? Στην Spring St. στο Soho, μέσα στην βιτρίνα του καταστήματος Krewe New Orleans Eyewear, ένας τύπος καθόταν μπροστά από μια vintage γραφομηχανή. “Θέλετε να σας γράψω ένα ποίημα;” μας ρώτησε καθώς μπήκαμε μέσα. “Sure”, απάντησα με περιέργεια. “Πείτε μου μια λέξη”. “Oysters” του λέει η Αντιγόνη. Κάθισε στην καρέκλα μπροστά στην βιτρίνα και μέσα σε 5 λεπτά, ο Cubs The Poet μας έγραψε το δικό μας ποιημα.

Momofuku Αξίζει να φας σε ένα από τα Momofuku του David Chang. Εμείς εκείνο το ζεστό βράδυ, αυθόρμητα χωρίς καμία κράτηση, πήγαμε στο πρώτο που δημιουργήθηκε, το Momofuku Noodle Bar στο Lower East Side. Η χαρά μου με παρέσυρε στο να παραγγείλω τα “Extremely Spicy Noodles”. Ήταν όντως extreme και εγώ με τα καυτερά δεν τα πάμε καλά. Όμως αυτό το πιάτο ήταν out of this world. Και ας έβγαλα φουσκάλα στην γλώσσα την επόμενη μέρα.

One afternoon at The Plaza “Πρέπει να πάμε στο Plaza, είναι μέρος της πόλης”, μου έλεγαν η Αντιγόνη και ο David και ποια είμαι εγώ να πω όχι; Το The Plaza, εκεί στη γωνιά του Central Park είναι η επιτομή της old fashioned πλούσιας ζωής στο Μανχάταν. Μπαίνεις μέσα. Χοντρά χαλιά, τεράστιες ανθοδέσμες, το The Palm Court φιλοξενεί ένα θαυμάσιο μπαρ που σου κόβει την ανάσα στο βάθος, με κομψό κόσμο να πίνει σαμπάνια, single malts. Στο υπόγειο, υπάρχει το The Plaza Food Hall με cafe, ζαχαροπλαστεία και εστιατόρια.

The Highline. Είναι ηλιοβασίλεμα, περπατώ στον πιο όμορφο αστικό πεζόδρομο της πόλης. Ο υπερυψωμένος πεζόδρομος, άλλοτε εγκαταλελειμμένες ράγες του τραίνου και τώρα ένα μοντέρνο δημόσιο πάρκο, είναι γεμάτος κόσμος. Άλλοι φωτογραφίζουν, άλλοι κάθονται σε παγκάκια και ρομαντζάρουν, άλλοι χαζεύουν τους εντυπωσιακούς ουρανοξύστες που βρίσκονται δεξιά και αριστερά της διαδρομής και είναι σχεδιασμένοι από τρανταχτά ονόματα της μοντέρνας αρχιτεκτονικής. Κάθομαι σε κάτι σκαλάκια και χαζεύω για κανένα μισάωρο ένα όμορφο γκράφιτι στον τοίχο απέναντι. Δεν υπήρχε το Highline, όταν είχα βρεθεί τελευταία φορά το 2008. Σε αυτό το μέρος της πόλης στο δυτικό Μανχάταν, εκεί στο Chelsea δηλαδή, κτίζονται τα Hudson Yards. Είχα διαβάσει πρόσφατα ένα άρθρο που έλεγε πως έτσι θα μοιάζει η μελλοντική Νέα Υόρκη. Με εντυπωσιακούς οικιστικούς ουρανοξύστες, πάρκα, φημισμένα εστιατόρια και μπαρ. Όλα σε υπερθετικό βαθμό.

The Whitney Museum of Modern Art Στο Whitney, που πλέον βρίσκεται σε νέο κτίριο στο downtown Manhattan στη νότια είσοδο του Highline, ήθελα να πάω για να δω τους πίνακες του αγαπημένου μου Edward Hopper. Πέτυχα όμως και μια άλλη έκθεση που μου άρεσε πολύ. Τίτλος της “ An Incomplete History of Protest: Selections from the Whitney’s Collection, 1940–2017” και μέσα από διάφορα εκθέματα πίνακες, ντοκουμέντα, γραπτά, βίντεο έβλεπες πως οι καλλιτέχνες από τη δεκαετία του ‘40 και μετά, εξέφραζαν μέσα από τα έργα τους, τις διάφορες κοινωνικές και πολιτικές καταστάσεις της Αμερικής.

I (Heart) NY

On Fire, Bruce Springsteen

Είναι περίπου 8 το απόγευμα, περπατάμε στο Lower Side στο δρόμο μας για το εστιατόριο The Prune. Δεν ξέρω αν ήταν το jet lag, αν επειδή ήταν η μέρα των γενεθλίων μου ή απλά επειδή αγαπώ τόσο πολύ αυτή την πόλη, όμως εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή το Μανχάταν φωτιζόταν σαν ένα ακριβό κόσμημα. Ένα φυσικό φως που όμοιο του δεν έχω δει πουθενά, τουλάχιστον σε πόλη.

Δεν ήταν ακριβώς λευκό, ούτε πορτοκαλί. Ήταν ένα ιδιαίτερο χρυσαφί. Αυτό το χρώμα έκανε το δρόμονα μοιάζει σαν σκηνή από κινηματογραφική ταινία. Ίσως τελικά αυτό να είναι το New York State of Mind: Μια σκηνή από ταινία. Και αν αγαπάς αυτή την πόλη, σε αφήνει να είσαι μέρος αυτής της ταινίας.