This post is also available in:

Υπάρχουν μερικοί προορισμοί που σημαδεύουν τη ζωή σου. Πάντα πίστευα πως αυτή η φράση είναι υπερβολική, ώσπου βρέθηκα στο «Χρυσό Τρίγωνο» της Ινδίας – της Μαρίας Θ. Μασούρα

Αγορά Johari, Jaipur. Βρίσκομαι σε μια νησίδα στην μέση του δρόμου προσπαθώντας να περάσω απέναντι. Περνάει ξυστά από μπροστά μου, ένα ποδήλατο, ένα φορτηγάκι φορτωμένο με καμιά δεκαριά τύπους στο πίσω μέρος μοιάζει να έρχεται κατά πάνω μου ενώ στο απέναντι πεζοδρόμιο μια  άσπρη αγελάδα με καμπούρα στην πλάτη με κοιτάζει κατάματα και είμαι σίγουρη πως σπάει πλάκα που παίζει να μην καταφέρω να βγω ζωντανή από όλο αυτό το κομφούζιο. Τριγύρω μου, παντού φασαρία, οι κόρνες δεν σταματούν και ο κόσμος υπερβολικά πολύς. Το παίρνω απόφαση. Κρύβομαι δίπλα από ένα Ινδό που θέλει και εκείνος να διασταυρώσει και κάνοντας αριστοτεχνικές μανούβρες καταφέρνω με πολλή τύχη, να περάσω απέναντι αναίμακτα.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Αρχές καλοκαιριού αποφασίζω πως θέλω να ζήσω κάτι εντελώς διαφορετικό από την καθημερινότητά μου. Η πρόταση φίλων για ένα ταξίδι στην Ινδία δεν μπορούσε να προκύψει καλύτερη στιγμή. Θα ακολουθούσαμε τη διαδρομή του «Χρυσού Τρίγωνου». Θα αρχίζαμε από την πρωτεύουσα, το Δελχί, θα πηγαίναμε προς την πόλη Agra εκεί όπου βρίσκεται το Taj Mahaj και μετά θα καταλήγαμε στη Jaipur, στην καρδιά του Rajasthan. Στο ipod βάζω τη μουσική από τη ταινία Slumdog Millionnaire και στο σακίδιο το ταξιδιωτικό βιβλίο «Ιερή Ινδία: Εννιά ζωές, εννιά ιστορίες» του William Dalrymple.

Μου είχαν πει φίλοι που είχαν πάει  Ινδία πως είναι μια χώρα ακραίων αντιθέσεων. Θα αντίκριζα πολύ πλούτο και ταυτόχρονα πολλή φτώχια, τα τοπία θα ήταν συγκλονιστικά η κουλτούρα τους θα μου έκοβε την ανάσα. Τίποτα όμως δεν με είχε προετοιμάσει για εκείνο που θα ζούσα τις επόμενες επτά μέρες.

 ΔΕΛΧΙ

Φτάνοντας στο Δελχί, στο δρόμο προς το ξενοδοχείο, οι εικόνες που αντικρίζω από το παράθυρο του λεωφορείου μου φαίνονται εξωπραγματικές.  Όλα είναι σε υπερθετικό βαθμό. Κόσμος, παντού, στους δρόμους δεκάδες rickshaw – τρίκυκλα ποδήλατα με καθίσματα-,  auto rickshaw – μικρά ταξί με καμπίνες σε πράσινο/κίτρινο χρώμα – πολλά αυτοκίνητα, πολλές κόρνες, πολλή φασαρία. Ξαφνικά βλέπω μπροστά μου μια μεγάλη έκταση από παραγκούπολεις. Τελικά, το Slumdog Millionaire, δεν ήταν μια χολιγουντιανή υπερβολή, σκέφτομαι.

Στο ξενοδοχείο, μας υποδέχονται με ένα στεφάνι φτιαγμένο από πορτοκαλί λουλούδια και μας βάζουν μια κόκκινη πινελιά στο μέτωπο για το καλωσόρισμα.

Την επόμενη μέρα, το ταξίδι στην Ινδία αρχίζει με την επίσκεψη στο Raj Ghat Park. Στη μέση ενός πάρκου, δεσπόζει μια μεγάλη μαύρη μαρμάρινη πλάκα όπου πάνω της βρίσκεται μια φλόγα η οποία ανάβει από το 1948. Ημερομηνία στην οποία αποτεφρώθηκε εκεί, ο πατέρας του έθνους, ο Μαχάτμα Γκάντι.

Πολύ κοντά βρίσκεται η επόμενή στάση, η αγορά του παλιού Δελχί, το Chandni Chowk. Αξίζει τον κόπο, να νοικιάσεις ένα  rickshaw για να σε περάσει μέσα από τα στενά, χαώδη της δρομάκια. Έμποροι πουλάνε από χρυσά κοσμήματα, πραγματικά αρώματα, μέχρι εξαρτήματα αυτοκινήτων. Ανάμεσα στα καταστήματα, θα δεις υπόστεγα όπου στο πάτωμα βρίσκονται τεράστια τηγάνια μέσα στα οποία ψήνονται curry. Δεν σταματάω να βγάζω φωτογραφίες. Εκεί είναι που συνειδητοποιώ πως η καθημερινότητά μου για τις επόμενες επτά μέρες, θα είναι γεμάτη εικόνες, χρώματα, αρώματα και αισθήσεις.

( Το χρώμα είναι παρόν παντού στην Ινδία)

Κατεβαίνοντας από το rickshaw, ανεβαίνουμε κάτι τεράστια σκαλιά και καταλήγουμε στο Jama Masjid. Το επιβλητικό αυτό τζαμί, κτισμένο με κόκκινη πέτρα μεταξύ του 1656 και του 1672, είναι το μεγαλύτερο της Ινδίας και το τρίτο μεγαλύτερο στον κόσμο. Το μέγεθος του είναι τεράστιο, σκέψου ότι η εσωτερική αυλή μπορεί να φιλοξενήσει μέχρι και 25,000 κόσμο. Περπατώντας μέσα, παρατηρώ Ινδούς ντυμένους στα λευκά, να διαβάζουν θρησκευτικά βιβλία ή απλά να ξαπλώνουν στο ασπρόμαυρο μαρμάρινο πάτωμα.

Μια διαφορετική εικόνα αντικρίζω στο Νέο Δελχί. Το σκηνικό μοιάζει να έχει ξεπηδήσει από την Αποικιοκρατία. Μεγάλα κτίρια, κυβερνητικά κυρίως, σιντριβάνια, περιποιημένοι κήποι, καθαροί δρόμοι.

Καταλήγουμε στο India Gate, το μνημείο – φόρος τιμής στους Ινδούς στρατιώτες που σκοτώθηκαν κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Τριγύρω κόσμος, τουρίστες και ντόπιοι ποζάρουν για φωτογραφίες, πλανόδιοι πουλάνε από αγαλματάκια μέχρι μικρούς χαρταετούς, ενώ εγώ βρίσκω μια γυναίκα  που ζωγραφίζει το δεξί μου χέρι με χέννα.

AGRA

Την ίδια μέρα αφήνουμε την πόλη και παίρνουμε το δρόμο προς την Agra. Η επαρχία προσφέρει άλλες εικόνες. Το τοπίο είναι καταπράσινο αφού προηγήθηκε η περίοδος των μουσώνων. Το μάτι μου πιάνει αχανείς εκτάσεις με δέντρα και φυτείες. Καθώς κοιτάω αφηρημένη έξω, βλέπω στο βάθος μια γυναίκα με ένα έντονο πορτοκαλί σάρι, να περπατά ανάμεσα στο πράσινο, ισορροπώντας στο κεφάλι της ένα μεγάλο ψάθινο καλάθι. Μου φάνηκε πολύ κινηματογραφικό αυτό το καθημερινό σκηνικό.

Φτάνουμε στην Agra, μια συνηθισμένη ινδική πόλη, που όμως προσελκύει πολύ κόσμο αφού εκατοντάδες την επισκέπτονται καθημερινά για να δουν το Taj Mahal, το «διαμάντι στο στέμμα της Ινδίας».

Το έκτισε ο βασιλιάς Shah Jahan, το 1632 όταν η τρίτη γυναίκα του Mumtaz Mahal πέθανε στη γέννα του 14^ου παιδιού τους. Η θλίψη του πήρε τη μορφή αυτού του μαυσωλείου φτιαγμένου από λευκή πέτρα και πολύτιμους λίθους ενώ λένε πως ο θόλος του μοιάζει με ανάποδο δάκρυ.

Μπαίνω από την κύρια είσοδο, περνάω τα κτίρια με την χαρακτηριστική κόκκινη πέτρα, ανεβαίνω τα σκαλιά και τότε βρίσκομαι εκεί. Στο βάθος, το Taj Mahal. Νιώθω πως έχω βρεθεί μέσα σε μια καρτ ποστάλ. Ότι και να πω είναι λίγο. Η ενέργεια που το περιβάλλει, η ιστορία γύρω από αυτό, με αφήνουν άφωνη.

Αξίζει τον κόπο να βρεθείς εκεί μια νύκτα με πανσέληνο. Το ασημένιο φως του φεγγαριού πέφτει πάνω στους πολύτιμους λίθους που στολίζουν το κτίριο και το φωτίζει με ένα μαγευτικό τρόπο. Έτσι όπως «φώτιζε» η Mumtaz Mahal τη ζωή του Shah Jahan.

Αυτή η ιστορία αγάπης συνεχίζεται, με θλιβερή κατάληξη στο Agra Fort. Το εμβληματικό αυτό κτίριο, ήταν η βάση των Μογγόλων μαχαραγιάδων. Εντυπωσιακό, με ινδικά αλλά και μουσουλμανικά στοιχεία χαραγμένα στους τοίχους. Από τα μπαλκόνια η θέα προς τον ποταμό Yamuna σου κόβει την ανάσα. Στο βάθος το λευκό Taj Mahal, γίνεται ένα με τον γαλαζογκρι ουρανό. Αυτή ήταν η θέα που αντίκριζε επί επτά χρόνια ο βασιλιάς Shah Jahan όταν ο γιος του τον φυλάκισε σε ένα μικρό πολυτελές διαμέρισμα εντός του φρουρίου ώσπου πέθανε.

Στο ξενοδοχείο, ένας Ινδός με λευκή αμφίεση κάθεται στο λόμπι. Μας καλεί να μας διαβάσει την παλάμη και να μας πει το μέλλον. Η περιοχή είναι διάσημη γι’ αυτό. Επιλέγω να μην το κάνω. Το μόνο που έχω σίγουρο για το μέλλον είναι πως την επόμενη μέρα, θα βρεθώ στην Jaipur.

Η μοναδική στάση που κάνουμε στο δρόμο μας, την επόμενη μέρα είναι στο Fatehpur Sikri, η «Εγκαταλελειμμένη Πόλη». Μια πόλη, που κτίστηκε από τους Μογγόλους Μαχαραγιάδες στα τέλη του 16^ου αιώνα για να εγκαταλειφθεί λίγα χρόνια μετά αφού δεν υπήρχε νερό. Έτσι έγινε ως γνωστή ως η πόλη φάντασμα. Βολτάροντας ανάμεσα στα πανέμορφα κτίρια της, το Σπίτι της Σουλτάνας και το Παλάτι του Jodhabai και καθώς στέκομαι στη μέση της τεράστιας αυλής, κλείνω τα μάτια και προσπαθώ να φανταστώ πως θα ήταν με κόσμο. Μου ‘ρχονται εικόνες μυθικές και ρομαντικές ιστορίες να διαδραματίζονται στους διαδρόμους.

JAIPUR

Μπορεί το highlight αυτού του ταξιδιού να είναι για πολλούς το Taj Mahal όμως εγώ ήθελα πάρα πολύ να δω τη Jaipur την πόλη που ονομάζεται «Ροζ  Πόλη» και που είναι η πρωτεύουσα μιας από τις πιο όμορφες περιοχές – και τη μεγαλύτερη- της Ινδίας, το Rajasthan.

Πρώτη στάση το Amber Fort, λίγο πριν την Jaipur. Από όλα τα φρούρια της Ινδίας που έχω δει, αυτό είναι το πιο εντυπωσιακό.  Σκαρφαλώνοντας σε ένα ελέφαντα με περίτεχνα ζωγραφισμένη προβοσκίδα, ανεβαίνω σιγά σιγα προς τα πάνω. Μπροστά μου απλώνονται κήποι και καταπράσινοι λόφοι.

Ο ελέφαντας με «προσγειώνει» στην κεντρική αυλή. Εκεί μοιάζει να έχει σταματήσει ο χρόνος. Ένας τύπος με τουρμπάνι παίζει ένα μουσικό όργανο, κάτι μεταξύ αυλού και λύρας, σε μια γωνιά ένας άλλος «υπνωτίζει» μια κόμπρα με τη μουσική του ενώ σε ένα παγκάκι κάθεται σταυροπόδι μια γιαγιούλα που κοντεύει τα 100. Από την πύλη Sura jPol, τον ναό Shila Devi, το Sheesh Mahal όλα είναι τόσο λεπτομερώς σχεδιασμένα στο χέρι, που κάνουν το Amber Fort να μοιάζει με ένα μεγάλο κόσμημα.

Επιστρέφοντας σταματάμε μπροστά από το πραγματικά εντυπωσιακό Jal Mahal, ή λόγω της τοποθεσίας του, το «Παλάτι του Νερού» αφού βρίσκεται στην μέση της λίμνης Man Sagar. Καθώς πίνω γάλα καρύδας από ένα αμαξάκι του δρόμου παρακολουθώ μια γυναικοπαρέα, ντυμένη σε κίτρινα και πορτοκαλί σάρι, να παίρνει νερό από τη λίμνη και να το σμίγει με αλεύρι.

Οδηγώντας προς την πόλη, περνάμε μέσα από στενές πύλες για να βρεθούμε στην καρδιά της Jaipur. Το σκηνικό, μου είναι πια οικείο. Παζάρια με μικρά καταστήματα δεξιά και αριστερά, οι δρόμοι γεμάτοι κόσμο, στο πλάι καρότσια με φρέσκα φρούτα και λαχανικά, κάπου ένας τύπος λιώνει ζαχαροκάλαμο και φτιάχνει χυμό, ενώ κλασική εικόνα, οι αγελάδες κινούνται αμέριμνες ανάμεσα στον κόσμο.

Διασχίζουμε ένα δρόμο και μπαίνουμε μέσα στο Παλάτι, όπου εκεί ακόμα κατοικούν οι απόγονοι του Sawai Man Singh, του μαχαραγιά που το έκτισε. Η εσωτερική αυλή, «ντυμένη» με κόκκινη πέρα είναι πανέμορφη, ενώ από το παλάτι Chandra Mahal, η σημαία του Rajasthan είναι υψωμένη σημάδι ότι η βασιλική οικογένεια είναι μέσα.

Βγαίνοντας, πάμε δίπλα στο Jantar Mantar που κατ’ εμένα δείχνει την ευφυΐα των Ινδών. Πρόκειται για το μεγαλύτερο παρατηρητήριο στον κόσμο και το οποίο είναι γεμάτο όργανα τα οποία χρησιμοποιούνταν κάποτε για να μετρηθεί η ακριβής ώρα των εκλείψεων.

Αν υπάρχει κάτι όμως που θα μείνει βαθιά χαραγμένο στη μνήμη μου από την Jaipur, είναι η στιγμή που καθώς διασχίζαμε ένα από τα παζάρια, το μάτι μου έπεσε στο HawaMahal, το «Παλάτι των Ανέμων». Ένα παλάτι πέντε ορόφων, με 953 παράθυρα και το οποίο κτίστηκε με τέτοιο τρόπο ώστε να μοιάζει με το στέμμα του θεού Κρίσνα.

MANDAWA ΚΑΙ Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗΣ

Το «Χρυσό Τρίγωνο» ολοκληρώνεται με ένα πέρασμα από ένα παραδοσιακό χωριό του Rajasthan, την Mandawa και την παραμονή μας σε ένα εντυπωσιακό παλάτι. Αφήνουμε τις βαλίτσες και κάνουμε μια βόλτα στο χωριό. Συναντώ ντόπιους, μικρά χαμογελαστά παιδάκια μας ακολουθούν για σοκολάτες,  κρυφοκοιτάζω δωμάτια με ράφτες ( η περιοχή έχει πολλούς αφού από δω περνούσε ο Δρόμος του Μεταξιού), ανεβαίνω σε ένα ναό ενώ σε μια στιγμή, το μάτι μου πιάνει ένα παγώνι να στέκεται στην κορυφή ενός κτιρίου.

Όσο εντυπωσιακά και αν είναι τα κτίρια, όσο και αν παθαίνεις κάτι με τους ναούς που βλέπεις στο δρόμο και με τους πιστούς που περπατάνε χιλιόμετρα για να πάνε σε πανηγύρι προς τιμή του θεού Ganesha, άλλο τόσο σε συνεπαίρνει η καθημερινότητά τους. Οι άνθρωποι ζεστοί, ήρεμοι, με τα πιο όμορφα χαμόγελα και τα πιο ζεστά, υγρά μάτια.

Tην τελευταία μέρα στο Δελχί, επισκεπτόμαστε τον Lotus Temple, ένα ναό που μοιάζει με λωτό. Εκεί μπορεί να πάει οποιοσδήποτε, ανεξαρτήτως θρησκείας να προσευχηθεί και να διαλογιστεί.

Αυτό κρατάω από την Ινδία. Είναι μια χώρα που δεν προσπαθεί να σε εντυπωσιάσει, που δεν πρέπει ούτε και συ να καταβάλεις προσπάθεια να την συμπαθήσεις. Η Ινδία είναι αυτή που είναι. Με τα κακά της και τα καλά της. Μια χώρα όμως που σου δίνει την επιλογή να επιλέξεις αν θα την αφήσεις να σε παρασύρει στον κόσμο της. Και εγώ, επέλεξα με όλη μου την καρδιά να την αφήσω.

POST IT

Από τα παζάρια αξίζει να αγοράσεις:

• Χειροποίητα μπλε πήλινα σκεύη και κεντημένα παπούτσια, τα Jooti από την Jaipur.
• Παραδοσιακές μαριονέτες από την επαρχία του Rajasthan.
• Χειροποίητα χαλιά και υφάσματα μπατίκ.
• Διακοσμητικά αντικείμενα φτιαγμένα με λευκή πέτρα και πολύτιμους λίθους από την Agra.
• Τσάι σε σακουλάκια με τις ποικιλίες Darjeeling και Assam.
• Σκόνη Garam Massala για το φαγητό.

Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό TASTE τον Σεπτέμβρη του 2011. Το ταξίδι έγινε δύο μήνες πριν.