Angela Muir MW: Mrs. “Fix it”

στις

This post is also available in: English

[cml_media_alt id='618']thewandernotes1[/cml_media_alt]

Είναι μια από τους 275 κατόχους του τίτλου Master of Wine παγκοσμίως, εδώ και 25 χρόνια ταξιδεύει ολόκληρο τον κόσμο, έχει γνωρίσει τους πιο διάσημους οινοποιούς και έχει επισκεφτεί τα πιο θρυλικά chateaux. Η ζωή της διάσημης οινολόγου Angela Muir  είναι σαν μια μεγάλη βόλτα ανάμεσα σε καταπράσινους αμπελώνες – της Μαρίας Θ. Μασούρα

Καθώς διαβάζω το εντυπωσιακό βιογραφικό της, με πιάνει ένα άγχος. Οσα περισσότερα μάθαινα για εκείνη και διαπίστωνα πόσο σημαντική είναι στο συγκεκριμένο χώρο, τόσο περισσότερο το άγχος μου αυξανόταν. Όμως, αποφάσισα να το δω αλλιώς. Θα περνούσα ένα όμορφο απόγευμα ακούγοντας τις αφηγήσεις  μιας γυναίκες που γύρισε τους αμπελώνες του κόσμου.

Δίνουμε ραντεβού, σε ένα μπαράκι στην παλιά Λευκωσία. Τη  συναντώ στην είσοδο. Με πλησιάζει μια καθωσπρέπει ευγενική κυρία. Δεν μου φάνηκε καθόλου αυστηρή, ίσα ίσα είχε ένα γλυκό χαμόγελο και ένα έξυπνο βλέμμα. Το τρακ μου έδωσε θέση στην περιέργεια.

Καθόμαστε  και της προτείνω να πάρουμε κρασί, το οποίο φυσικά θα διαλέγε η ίδια. «Όχι, όχι, έχω δοκιμάσει τόσα πολλά αυτές τις μέρες που θα ήθελα ένα διάλειμμα» απαντάει,  και παραγγέλνει μια μαργαρίτα. Ανατροπή πρώτη. Καθώς πίνω και γω το μοχίτο μου,  αφηγείται το πρώτο της tasting σε εργοστάσιο τεκίλας στο Μεξικό και το οποίο είχε καταστροφικά αποτελέσματα για την ίδια και τον ουρανίσκο της. Σκάμε και οι δύο στα γέλια και η κουβέντα γίνεται αυτόματα πιο χαλαρή.

Μια φορά και έναν καιρό στην Γαλλία

 Μου μιλάει για τα εφηβικά της χρόνια,  γύρω στα τέλη της δεκαετίας του ’50, όταν είχε πρωτοπάει στην Γαλλία με το σύστημα ανταλλαγής μαθητών. Μπορώ να τη φανταστώ. Μια νεαρή 15χρονη Αγγλίδα που αφήνει τη μουντή χώρα της και ξαφνικά μπροστά της βρίσκει ένα καινούριο πολύχρωμο κόσμο. Εκεί, στη Γαλλία έζησε με μια οικογένεια, όπου η γαστρονομία είχε ψηλή θέση στην καθημερινότητα της. Έτσι διαπίστωσε πως υπήρχαν πολλοί και διαφορετικοί τρόποι για να ζεις κανείς και όχι μόνο εκείνοι που ήξερε ως τότε. «Μου έκανε εντύπωση πως ο κόσμος εκεί δεν έπινε ποσότητα, αλλά δοκίμαζε διάφορα κρασιά, από τους γονείς μέχρι τα παιδιά». Άρχισε και εκείνη να κάνει το ίδιο.  Μια αγάπη για το κρασί είχε γεννηθεί δειλά δειλά. Την επόμενη χρονιά, πάλι με μια σχολική εκδρομή, έκανε ένα ταξίδι στις Άλπεις. Εκείνο όμως που της έμεινε χαραγμένο στη μνήμη, δεν ήταν οι χιονισμένες βουνοκορφές. Ήταν εκείνες οι μαγευτικές διαδρομές στη Βουργουνδία και τη Σαμπάνια, τις γαλλικές περιοχές του κρασιού. Επισκέφτηκε πολλά chateaux και ερωτεύτηκε το υπέροχο τοπίο και τους αμπελώνες που  «έντυναν» σαν πίνακας ζωγραφικής το έδαφος. Αυτό όμως που δεν θα ξεχνούσε ποτέ, ήταν η αίσθηση που είχε κάθε φορά που έμπαινε σε ένα κελάρι. Οι μυρωδιές του κρασιού  και του ξύλου την έκαναν να ταξιδεύει σε μέρη μαγικά.

Αργότερα όταν σπούδαζε στο πανεπιστήμιο του Bristol, Πολιτικές Επιστήμες και Οικονομικά, έγινε μέλος σε ένα σημαντικό club της πόλης που ασχολούνταν με το κρασί. Και έτσι στα μόλις είκοσι της χρόνια, άρχισε να δοκιμάζει διάφορα είδη, να ξεχωρίζει τις μυρωδιές  και να διακρίνει τις γεύσεις.

Ο δρόμος του κρασιού

 Τελειώνοντας το πανεπιστήμιο, εμπιστεύτηκε το ένστικτό της και διαπίστωσε πως εκείνο  που που πραγματικά ήθελε να κάνει ήταν να ασχοληθεί με το κρασί. Τότε εμφανίστηκε μια ευκαιρία, από εκείνες που, από τη μια τη λες τύχη και από την άλλη σκέφτεσαι αυτό που έγραψε o Coelho, πως όταν θες κάτι πολύ, τότε το σύμπαν συνομωτεί για να το έχεις. Και στην περίπτωσή της, συνέβηκε μάλλον το δεύτερο.  Σε μια μεγάλη τοπική εταιρεία, εισαγωγής κρασιού είχε ανοίξει μια θέση.  Την πήρε και μέσα σε λίγους μήνες οι προϊστάμενοί, βλέποντας το πάθος της για το κρασί, την έβαλαν στην ομάδα γευσιγνωσίας για sherry και port. Έκανε τα πάντα, διοργάνωνε τις ομάδες, έγραφε τις λίστες  για τους πελάτες και στην πορεία ρούφαγε σαν σφουγγάρι ότι μπορούσε να μάθει για το κρασί. Αφού το έκανε αυτό για 6-7 χρόνια, κέρδισε μια υποτροφία από μια ένωση/ Guild, στο Λονδίνο. Το 1975 είναι η χρονιά που θα θυμάται για πάντα. Για έξι μήνες, ως μέρος της υποτροφίας, ταξίδευε στην Γαλλία και την Γερμανία, επισκεπτόταν τους καλύτερους αμπελώνες και οινοποιεία και κρατούσε ημερολόγιο με όλα όσα έβλεπε, μυριζόταν, γευόταν και μάθαινε. Επιστρέφοντας, αποφάσισε πως ήταν καιρός να προχωρήσει. Εκεί της χτύπησε την πόρτα η τύχη για δεύτερη φορά. Βρήκε δουλειά στην αδελφή εταιρεία, και για 10 χρόνια εργαζόταν ως buyer. Δοκίμαζε κρασιά και παράγγελνε ποσότητες για ξενοδοχεία και εστιατόρια σε ολόκληρο το Ηνωμένο Βασίλειο. Ήταν η καλύτερη εκπαίδευση που θα μπορούσε να έχει. Άρχισε να ταξιδεύει σε ολόκληρο τον κόσμο, επισκεπτόταν αμπελώνες στην Ευρώπη, την Καλιφόρνια, την Αυστραλία και την Νότιο Αμερική. Γνώρισε διάσημους οινοποιούς, όπως τον «γοητευτικό», όπως λέει, ιδιοκτήτη του φημισμένου Chateau Petrus.  Μετά από αυτό, έστησε τη δική της εταιρεία, τη Cellarworld International μαζί με τον σύζυγό της Peter όπου ταξιδεύει ως ελεύθερος επαγγελματίας πια και πηγαίνει όπου την καλούν για να προσφέρει τις γνώσεις της.

[cml_media_alt id='619']thewandernotes2[/cml_media_alt]

Ανακαλύπτοντας τους κυπριακούς αμπελώνες

 Η Κύπρος μπήκε στη χάρτη της Angela Muir, τα τελευταία χρόνια 5-6 όταν άρχισε να λειτουργεί ως σύμβουλος για τοπικά οινοποιεία.

Γνωρίζει το κυπριακό κρασί όπως την παλάμη του χεριού της. Μιλάει με πάθος για το υψίπεδο των κυπριακών βουνών- «υπέροχο το τοπίο κοντά στην περιοχή Μαλλιά», ξέρει τα πάντα για τις κυπριακές ποικιλίες και δηλώνει, με απόλυτη σιγουριά, πως η παραγωγή κρασιού εδώ έχει προχωρήσει πολύ τα τελευταία χρόνια.

Μου κάνει εντύπωση πόσο πολύ φωτίζεται το βλέμμα της όταν  μου μιλάει για το κρασί και πόσο συχνά χρησιμοποιεί τις λέξεις «fascinating» και «fantastic».  Αυτό είναι το πραγματικό πάθος για τη δουλειά σου.

Let’s fix it!

Όταν έψαχνα πληροφορίες γι αυτήν στο ίντερνετ, είχα πετύχει πολλές φορές ένα χαρακτηρισμό που της έχει αποδοθεί. Την λένε «Mrs. Fix it», δηλαδή « Η κυρία Διορθώνω».  Μου εξηγεί πως όταν ένα οινοποιείο έχει ένα πρόβλημα με ένα συγκεκριμένο κρασι ή θέλει να δημιουργήσει ένα καινούριο, επικοινωνεί μαζί της. Αυτή ως «από μηχανής θεός» φτάνει στη χώρα και πιάνει δουλειά. «Προσπαθώ να λέω στον κόσμο την αλήθεια.  Θέλω να την λέω  με ένα τρόπο που δεν θα βλάψει τα αισθήματα τους, γιατί η αλήθεια είναι χρήσιμη μόνο όταν είναι εποικοδομητική.» Τη φαντάζομαι σαν ένα σύγχρονο αλχημιστή να παίζει με τα ποτήρια και τις δοσολογίες.  Αυτό που κάνει είναι να παίρνει μια ποικιλία και να ταιριάζει τα χαρακτηριστικά της με αυτά μιας άλλης. Έτσι κάνει blends, «μίγματα» κρασίου ή όπως λέει και η ίδια «κτίζει» το κρασί. Αλλά  η δουλειά της μπορεί να πάει ακόμα πιο πίσω, στα βασικά του κρασιού « Μερικές φορές χρειάζεται να καλλιεργηθούν περισσότερο τα αμπέλια ή να αλλάξουμε κάποια σημεία λειτουργίας στο οινοποιείο. Αυτό που προσπαθούμε είναι να πάρουμε το καλύτερο αμπέλι, από το συγκεκριμένο έδαφος από το συγκεκριμένο κλίμα. Και τελικά να κάνουμε ένα κρασί που οι άνθρωποι πραγματικά θα απολαμβάνουν να πίνουν».

Η ώρα είναι ήδη περασμένες 8 το βράδι. Βρίσκομαι κάπου μεταξύ των αργεντίνικων αμπελώνων, των βουνών της Κύπρου και των γαλλικών chateaux. Η κάθε σκηνή που μου περιγράφει με παίρνει και σε ένα μαγικό σκηνικό. Νιώθω πως όλες μου οι αισθήσεις λειτουργούν πλήρως.

Πριν επανέλθουμε στην πραγματικότητα, έχω μια τελευταία απορία. Τελικά, ξέρει τα πάντα για το κρασί; Με κοιτάξει χαμογελαστή με εκείνο το φωτεινό βλέμμα : «Ο κόσμος έιναι το όστρακό σου με το κρασί. Οτιδήποτε μαθαίνεις για την ανθρωπότητα θα σου πει κάτι και για το κρασί.Δεν μπορώ να πω ότι τα ξέρω όλα, ακόμα συναντώ εκπλήξεις, κακές και καλές.Αν πεις οτι τα ξέρεις όλα, τότε καλύτερα να σταματήσεις»

 

Συνάντησα την Angela Muir τον Ιούνιο του 2009. Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό TASTE τον Ιούλιο του 2009. Η φωτογράφηση έγινε από τη Σωτηρία Γιαννακά.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.